…………………………….. … .. … ..
ခရီးယာယီမ်ားသူ တစ္ဦးအေနနဲ႔ အၿမဲတမ္းၾကံဳေတြ႕ေနရတာက
ခရီးကေန အိမ္ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ေတြေပါ့ ။ ဇနီးနဲ႔သမီးကလည္း နယ္ျပန္
သြားေနၾကတဲ့အခါ ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ျပန္ေရာက္လာတယ္ဆိုေပမယ့္လည္း
တစ္ေယာက္တည္းပဲ ။ တစ္လ ၊ ႏွစ္လ ေလာက္ လူမေနတဲ့ အခန္းဟာ
ၾကမ္းျပင္ေပၚ ဖုန္မႈန္႔ေတြျဖန္႔ခင္းလို႔ ၾကိဳဆိုေနေလ့ရွိ ။ ထြက္ခြာသြားတဲ့
အခ်ိန္နဲ႔ ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္ ေတြ ( ၾကားကာလမွာ) အခန္းဟာ အလံုပိတ္ထား
ေပမယ့္ အေျပာင္းအလဲတစ္ခ်ဳိ႕ဟာ အခန္းထဲျဖစ္ပ်က္ထားတယ္ ။ ေျခရာလက္ရာ
ျဖစ္/ပ်က္ထားတယ္ ။ ကိုယ္ေနထုိင္တဲ့အခ်ိန္ လိုပဲ ကိုယ္မရွိတဲ့အခ်ိန္မွာလည္း
အေျပာင္းအလဲဟာ မရပ္မနား အစီအစဥ္က်က် ဆက္သြားေနတယ္ ။
ကိုယ္ရွိျခင္း မရွိျခင္းရဲ႕ အေရးပါမႈဟာ အခန္းထဲ အေငြ႕လို လြင့္ပ်ံေန ။
ကမၻာထဲ ကိုယ္ရွိေနျခင္း မရွိေနျခင္းကေရာ ဘယ္လိုလဲ …. ။
………………………………. ……. ………… …………. …… …. ….. ….
အခန္း
ငါမရွိလည္း
မွန္ျပတင္းကတဆင့္
အလင္းေရာင္ဟာ အခန္းထဲ ၀င္ၿမဲထြက္ၿမဲ
တံခါးေတြ အလံုပိတ္ထားေပမယ့္
ဖုန္မႈန္႔ေတြဟာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ညီညီညာညာ ျဖန္႔က်ဲေန
ဘုရားပန္းအိုးဟာ သူ႔ဘာသာသူလဲက်ေနတယ္
(သူ႔ဘာသာသူေတာ့ ဘယ္ဟုတ္မလဲ ေလတိုက္လို႔ျဖစ္မယ္
ဒါနဲ႔ … ေလဘယ္က၀င္မလဲ)
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ၾကြက္ခ်ီးေတြ
ေရခဲေသတၱာထဲမွာ အမည္းေရာင္မိႈပြင့္ေသးေသးေလးေတြ
ရက္ေတြအမ်ားၾကီးလြန္သြားၿပီး ၊ ဖတ္လက္စ (ျဖစ္ပံုရတဲ့)
သတင္းစာဟာ အိမ္ရာနံေဘးမွာ
(တစ္ခ်ဳိ႕သတင္းေတြဟာ မဖတ္ရေသးပဲ ေဟာင္းသြား)
…..
ငါမရွိလည္း ငါ့အခန္းဟာ ေျပာင္းလဲေနတယ္
ငါမရွိလည္း ” ငါမရွိျခင္း ” က အခန္းထဲ ေမႊေႏွာက္ထားတယ္ ။
ေန၀ိုင္၀ိုင္ 